Soms zijn er van die projecten waarvan je niet goed weet wat je moet verwachten, maar die voldoende prikkelen om ze toch te selecteren voor de VLAMO award. Zo ook Mars UVRM van Fanfare Toeterdonk. De dagen voorafgaand aan het evenement verschenen er foto’s van repetities op sociale media. Niet dat dit opheldering bracht, integendeel.
Het was iets met ondertekening van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens 75 jaar geleden, een mars, murga en Leuven. Voldoende ingrediënten om op zaterdag 2 december af te zakken naar het Conservatorium SLAC, startplaats van een 2 uur durende mars door het centrum van Leuven. We worden echter direct gerust gesteld. Het parcours is slechts 2 km lang.
De weg vinden is gemakkelijk. We hebben maar de politie in hun fluorescerende kledij te volgen. Een voorteken dat men met alles rekening gehouden heeft. Bij te slecht weer was er zelfs een reservedatum voorzien. Gelukkig zijn de weergoden dit evenement gunstig gestemd.
Met een korte, maar krachtige sonnerie wordt ieders aandacht getrokken en krijgen we in een korte uiteenzetting het doel van dit evenement. Wist je dat 99,4% van het menselijk DNA bij iedereen exact gelijk is? Met dit in het achterhoofd componeerde Simon Van Hoecke de mars 99,4%, geen traditionele mars maar eerder een combinatie van ritme, klanken en woorden.
Het kleurrijk geheel, steltlopers en vlaggendragers van KNEPH inclusief, zet zich in beweging richting Dijleterrassen. Hier zien we direct hoe men gebruik heeft gemaakt van de ruimte. Terwijl de stoet aan de overkant van de Dijle een lange ketting vormt, kunnen de toehoorders op de Dijleterrassen aan de andere oever, genieten van het multidisciplinaire werk A Hidden Life. Passages uit een getuigenis van een jongeman die zijn land ontvlucht is omwille van homofobie, op de tonen van Dido’s klaagzang van Henry Purcell. Dit alles begeleid door een saxofoonkwartet. Zowel het koor als het saxofoonkwartet zijn verbonden aan het Conservatorium van Leuven.
De stoet begeeft zich verder door de straten van Leuven om halt te houden aan Erasmus. Hier krijgen we een anonieme getuigenis van een dakloze, maar evenzeer een getuigenis van Herta, die door de goede hulp haar daklozenstatuut achter zich kon laten. Ook de Leuvense schepen van Wonen, Gelijke Kansen en Mondiaal Beleid spreekt de toehoorders, die ondertussen talrijker geworden zijn, toe. Dit onderschrijft hoe dit project erin geslaagd is tal van organisaties een stem te geven.
De volgende halte is het gerechtsgebouw waar Prof. Stephan Parmentier de Quetzalprijs toelicht. Op de trappen van het gerechtsgebouw kunnen we de dansers van Compagnie Cocon bewonderen die dansen op de muziek van The Rage of Babylon, gebaseerd op een Joods lied en alweer gecomponeerd door Simon Van Hoecke. Een speciale vermelding hierbij voor de muzikanten van Toeterdonk, die ondanks de koude (rond het vriespunt) dit toch niet eenvoudig werk prachtig vertolken.
De stoet begeeft zich verder door Leuven en houdt halt aan het binnenplein van Museum M. Dame Fortuna, die net zoals bij de start van het evenement ook hier uitdrukkelijk aanwezig is, eist de aandacht op. Maar ook de danssolo van Dauwke Van Kerckhove, Musical Chairs door percussionisten, een mondharmonicaspeler en de ritmische dans rond Dame Fortuna worden best gesmaakt. Wat mij opvalt is dat buiten de muren van het binnenplein, mensen die toevallig voorbijkomen en halt houden, door medewerkers aangesproken worden en uitleg krijgen over het doel van dit evenement. Dit gebeurt trouwens niet alleen hier, maar overal langs het parcours. Hiervoor heeft men een kleine flyer ontworpen met een QR-code die linkt naar het digitaal programma.
Voordat de stoet terugkeert naar het vertrekpunt houdt die nog halt op de Grote Markt van Leuven waar Ronny Mosuse het publiek opwarmt en samen met de toehoorders en de fanfare het Europese Volkslied zingt. Andermaal in een modern jasje, met prachtige jazzy solo’s, vertolkt door Fanfare Toeterdonk.
Het gezelschap vertrekt weer richting vertrekpunt, maar ik moet jammer genoeg het bonte gezelschap verlaten. Ik heb nog een andere VLAMO-verplichting te vervullen.
Dit unieke project is erin geslaagd om tal van organisaties, officiële instanties, groepen, mensen en toevallige passanten samen te brengen en te doen nadenken over thema’s zoals mensenrechten, ongelijkheid in al zijn vormen, armoede, enz.
Of zoals ze het zelf omschrijven: “Met een aanstekelijke mix van straatfanfare, dans en theater brengen we hulde aan de Verklaring van de Universele Rechten van de Mens en toveren we toeschouwers om in deelnemers. Want enkel samen kunnen we bouwen aan een diverse en warme samenleving.”
Tekst en foto’s: Dirk Haesebeyt
