Op 10 en 11 maart streek het Mols Accordeonensemble samen met Nederlandse zustervereniging De Lustige Klanken Bergeijk neer in CC ’t Getouw van Mol voor de uitvoering van Renaissance d’Amélie, l’impression de la renaissance du futur fabuleux. De bescheiden zaal barstte bijna uit haar voegen met meer dan 100 accordeons, enkele strijk-, tokkel-, toets- en slaginstrumenten, drie vertellers en … een groene kabouter, de mascotte van het initiatief. Bedenker en dirigent Ludo Mariën wilde met zijn voorstelling het fantastische verhaal van Amélie Poulain weer tot leven wekken, niet alleen op het grote scherm, maar – en vooral – op het podium, of in dit geval: de parterre.

De lichten werden langzaam gedoofd en de tonen van het orkest brachten het publiek in de juiste stemming vooraleer de projectie van start ging. Wie niet vertrouwd was met accordeonorkesten, werd meteen aangenaam verrast. Wegdommelen zat er niet in, want de aandacht van de kijker werd geregeld van het scherm weggetrokken door korte en langere intermezzo’s op het podium. Zo namen de drie – ietwat verstopte – vertellers vaak (en afwisselend) de Franse voice-over voor hun rekening. Een goed idee, maar niet eenvoudig gezien het tempo en de taal. In het Nederlands had dit ook gewerkt en misschien zelfs de verstaanbaarheid ten goede gekomen.

Ook de muzikanten sleurden het publiek geregeld uit de film met hun muziek of geluiden, woorden, bewegingen en voorwerpen die de gebeurtenissen in de film kracht bij zetten. Zo vlogen er net als in de film papieren vliegtuigjes in het rond en was het even verschieten toen het hele orkest een luide pijnkreet slaakte bij een elektrische schok op het grote scherm. Het gebrachte programma was trouwens geen copy-paste van de originele soundtrack, maar bevatte ook andere muziek van Yann Tiersen en van Ludo Mariën, de man die alles aan elkaar schreef voor dit gelegenheidsorkest, een huzarenstukje. Dit paste echter naadloos in het geheel, waardoor er geen stijlbreuken optraden.

De muziek had het eerste en ook het laatste woord. De lichten gingen langzaam weer aan en zetten alle betrokkenen van deze veelzijdige en bezielde voorstelling: de muzikanten, de vertellers, de techniekers, de dirigent, nog even terecht in de schijnwerpers.

Tekst: Tine Maes

Foto's: Lieven Maertens en Tine Maes